Jovibarba heuffelii

Καμβούνια, 3/8/2012

"Old wryters do call it Iovis barba, Iupiter's Bearde, & holde an Opynion supersticously 

that in what house so ever it groweth, no Lyghtning or Tempest 

can take place to doe any harm there."

William Bullein, 1562

Το γένος Jovibarba είναι στενά συγγενικό με το Sempervivum. Διαφέρει κυρίως στα άνθη, τα οποία δεν είναι ακτινωτά και έχουν 6 πέταλα, σε αντίθεση με το Sempervivum που έχει άνθη με 8-16 πέταλα.

Το Jovibarba heuffelii (Schott) Á. Löve & D. Löve απαντά στα βουνά των Βαλκανίων και τα ανατολικά Καρπάθια, ενώ στην Ελλάδα κατεβαίνει μέχρι τον Τυμφρηστό. Καλλιεργείται ευρύτατα σε πολλά σημεία του πλανήτη. Μάλιστα στις ΗΠΑ έχει διαφύγει από καλλιέργεια και έχει εγκλιματιστεί στο βόρειο Ουισκόνσιν. Φύεται σε ξηρές, βραχώδεις θέσεις, σε αλπικά λιβάδια, γενικά σε ασβεστόλιθο, αλλά κάποιες φορές σε σχιστόλιθο, σερπεντίνη ή άλλα υποστρώματα. Ανθίζει από τέλη Ιουνίου έως και τον Αύγουστο, σε υψόμετρα από 1000 έως 2300 μ., αν και κάποιες φορές κατεβαίνει στα 100 μ. μέσα σε χαράδρες.

Προστατεύεται από το ΠΔ 67/81 και περιλαμβάνεται στα Άλλα Σημαντικά Είδη Φυτών του δικτύου «ΦΥΣΗ 2000».

Το όνομα Jovibarba προέρχεται από τις λέξεις Jovis, ο Δίας του ελληνικού δωδεκάθεου, και barba, δηλαδή γενειάδα στα λατινικά, κάτι που ίσως αναφέρεται στα βλεφαριδωτά πέταλα του φυτού. Μια ενδιαφέρουσα πηγή αναφέρει ότι το γένος αυτό ταυτίστηκε με τον Δία ή τον Θορ, θεότητες που όριζαν τον κεραυνό στην ελληνική και γερμανική/σκανδιναβική μυθολογία αντίστοιχα. Για το λόγο αυτό κατά το μεσαίωνα, ίσως και από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι καλλιεργούσαν είδη Jovibarba στις στέγες των σπιτιών τους, με την πεποίθηση ότι έτσι προστατεύουν το σπίτι από τους κεραυνούς. Σε σλαβικά έθνη η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα.