Λευκάδα, 12/11/2011
Είναι αλήθεια ότι το φθινόπωρο δεν πηγαίνει και τόσο πολύ στο μεσογειακό τοπίο. Η ποικιλία χρωμάτων και αρωμάτων που τόσο έντονα το χαρακτηρίζουν την άνοιξη και το καλοκαίρι, δεν υπάρχουν πια. Τώρα, κυριαρχεί ολοκληρωτικά το βαθύ πράσινο χρώμα των σκληρόφυλλων αειθαλών θάμνων και των πεύκων, τα οποία είναι τα μόνα ξυλώδη είδη που μπορούν να ισορροπήσουν το δυσμενές υδατικό ισοζύγιο. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό, αν συγκριθεί με την παλέτα των αποχρώσεων του κόκκινου και του κίτρινου που εμφανίζουν τα φυλλοβόλα δάση της υποορεινής και ορεινής ζώνης αυτήν την περίοδο.
Αυτό το αδιάφορο σκηνικό έρχεται να ανατρέψει η ανθοφορία της Erica manipuliflora Salisb. που διαλέγει αυτήν ακριβώς την περίοδο για να ξεδιπλώσει τις πλούσιες βοτρυώδεις ταξιανθίες με τα πολυάριθμα μικρά κωδωνοειδή της ανθη. Ο μικρός αυτός θάμνος, που δεν ξεπερνάει σε ύψος το ένα μέτρο, καταλαμβάνει μεγάλες εκτάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, από το Λίβανο μέχρι την Ιταλία. Εμφανίζεται από το επίπεδο της θάλασσας, αλλά φτάνει αρκετά ψηλότερα σε περιοχές που έχουν υποβαθμιστεί από υλοτομίες και υπερβόσκηση.
Ευρύτερα γνωστή και ως σουσούρα ή χαμορείκι (σε αντιδιαστολή με την ψηλότερη Erica arborea), η φθινοπωρινή ερείκη, εκτιμάται ιδιαίτερα από τους μελισσοκόμους. Παρέχει άφθονο νέκταρ, το οποίο χρειάζονται πολύ τα ταλαιπωρημένα μελίσσια που μόλις τελείωσαν το φθοροποιό τρύγημα του πευκόμελου και είναι σαφώς αδυνατισμένα. Η τροφή λοιπόν είναι απαραίτητη προκειμένου να αναπληρωθούν οι απώλειες του πληθυσμού πριν την έλευση του χειμώνα. Το μέλι που παράγεται από το ρείκι έχει κοκκινωπό χρώμα και μία ιδιαίτερη πικάντικη γεύση που, αν και μπορεί να ξενίσει κάποιον που το δοκιμάζει για πρώτη φορά, συγκεντρώνει πιστούς οπαδούς.
Λευκάδα, 21/10/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου